Το ADL-Anti-Defamation League, υπέρ της Χαμάς

H υποκρισία της elite και των οργανισμών της απέναντι στο νέο Ολοκαύτωμα με θύμα τον εβραϊκό λαό

Η Yazmeen Deyhimi ΣΚΙΖΕΙ ΑΦΙΣΕΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΒΡΑΙΟΥΣ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΑΠΑΓΑΓΕΙ Η ΙΣΛΑΜΙΚΗ ΧΑΜΑΣ ΣΤΟ ΙΣΡΑΗΛ

Το παράδειγμα της Yazmeen Deyhimi

Παρακολουθώντας κανείς με προσοχή όλα όσα ακολούθησαν της εισβολής και του εφιαλτικού μακελειού που προκάλεσαν οι ναζί τρομοκράτες της Hamas με θύμα τον εβραϊκό λαό δεν μπορεί παρά να σημειώσει την επιδερμική, υποκριτική και σχεδόν αμυδρή συμπαράσταση της παγκόσμιας elite προς τα θύμα, τον λαό του Ισραήλ.

Η αντίδραση των οργάνων και θεσμών που ελέγχει η συγκεκριμένη elite εάν συγκριθεί με όσα ακολούθησαν του πολέμου Ρωσίας-Ουκρανίας προκαλεί τεράστια ερωτηματικά ως προς την σχεδόν αδιαφορία και τις ίσες αποστάσεις ανάμεσα στους Ναζί της Hamas και τον σφαγιασθέντα εβραικό λαό σε αυτή την blitzkrieg επανάληψη του Ολοκαυτώματος που προκαλεί αυτονόητους συνειρμούς με εκείνο του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

Η Yazmeen Deyhimi, την οποία η οργάνωση Stop Antisemitism αναγνώρισε ως μία από τις δύο φοιτήτριες του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης που καταγράφηκε σε video να σχίζει φυλλάδια που απεικονίζουν τα πρόσωπα των ανθρώπων που απήχθησαν από τη Hamas στη Λωρίδα της Γάζας, ξεκίνησε ως εθελόντρια για την Anti-Defamation League όταν ήταν μόλις πρωτοετής στο Λύκειο.

Ενώ ήταν ακόμη νεαρή έφηβη, «έλαβε μέρος στο ADL Peer Training Program», σύμφωνα με μια σύντομη βιογραφία της Deyhimi που περιλαμβάνεται στην ανακοίνωση του ADL της Νέας Υόρκης και του New Jersey για το θερινό μάθημα πρακτικής άσκησης στο γυμνάσιο του 2019. «Γρήγορα έγινε μέλος της Επιτροπής No Place for Hate και δεσμεύτηκε να βοηθήσει στη διευκόλυνση εκδηλώσεων όπως οι Ημέρες Ενότητας και Ισότητας», συνέχισε η ανακοίνωση.

Η τότε μαθήτρια λυκείου ήταν ανιχνεύτρια, καθώς και δασκάλα tennis για μη προνομιούχους. «Είναι», μαθαίνουμε, «εξαιρετικά παθιασμένη με την καταπολέμηση του φυλετικού προφίλ και την υπεράσπιση της ισότητας των φύλων».

Η ADL (Anti-Defamation League) δεν μπορούσε να περιμένει να γνωρίζει ότι ένας ευφυής και κοινωνικά συνειδητοποιημένος μαθητής γυμνασίου από το Port Washington, της Νέας Υόρκης, θα ανακοίνωνε περήφανα μια κοινωνιοπαθητική έλλειψη συμπάθειας για τους Εβραίους αιχμαλώτους τέσσερα χρόνια αργότερα-γράφει στο σχετικό ρεπορτάζ του στο περίφημο εβραϊκό περιοδικό Tablet o Armin Rosen.

Ταυτόχρονα, η ιστορία της Deyhimi είναι μια ματιά στο πόσο μικρή δύναμη μπορεί να έχει μακροπρόθεσμα η κεντροαριστερή πολιτική της ADL που επιδιώκει τη συναίνεση, ακόμη και με ανθρώπους που προσφέρθηκαν εθελοντικά στην ομάδα κατά το μεγαλύτερο μέρος του γυμνασίου. «Καταδικάζουμε πλήρως τις ενέργειές της και ελπίζουμε ότι η συγγνώμη που ζήτησε είναι το πρώτο βήμα προς την προσπάθεια αποκατάστασης της ζημιάς και του βαθύ τραυματισμού των πράξεών της», είπε ένας εκπρόσωπος του ADL μέσω email στο Tablet όταν ρωτήθηκε για την Deyhimi.

«Από πολιτική άποψη, η ADL δεν σχολιάζει θέματα προσωπικού», έγραψε ο εκπρόσωπος του ADL. «Ωστόσο, θα πούμε ότι η ADL και το προσωπικό μας είναι σταθερά στην υποστήριξή μας στο Ισραήλ, ότι το έργο μας μιλάει από μόνο του και ότι είμαστε ευγνώμονες για τις ακούραστες προσπάθειες ολόκληρης της ομάδας ADL στον απόηχο της μεγαλύτερης μαζικής δολοφονίας του εβραϊκού λαού από το Ολοκαύτωμα».

Η απολογία της Deyhimi, η οποία ήρθε αφού αναγνωρίστηκε ευρέως ονομαστικά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, άνοιξε με την παραδοχή ότι «Οι ενέργειές μου που καταγράφηκαν στην κάμερα είναι μια κακή αναπαράσταση αυτού που πιστεύω: όλες οι αθώες ζωές—ισραηλινές και παλαιστινιακές—θα πρέπει να σωθούν και όλες οι τρομοκρατικές οργανώσεις πρέπει να καταδικαστούν και να τιμωρηθούν».

Το συναίσθημα είναι άψογο, φυσικά. Ποιος θα μπορούσε να υποστηρίξει το αντίθετο;

Στην απολογία της, η junior του NYU απέδειξε ότι είναι άπταιστη συγγραφέας επίσημων ανακοινώσεων, απόδειξη που η εκπαίδευσή της σε ένα υπερεκλεκτικό αμερικανικό κολέγιο δεν πήγε χαμένη. Τι μαθαίνουν οι νέοι με υψηλές επιδόσεις στα ακριβά πανεπιστήμια αυτές τις μέρες – εκτός, ίσως, από την ανάγκη υποστήριξης τρομοκρατικών επιθέσεων εναντίον ισραηλινών οικογενειών, παιδιών και ηλικιωμένων, φυσικά – αν όχι τη γλώσσα της ενάρετης αυτοπαρουσίασης, μια ικανότητα επιβίωσης σε έναν κόσμο στον οποίο κάποιος θα μπορούσε να μετατραπεί από θύμα σε θύτη σε ένα ζεστό λεπτό; Ο χειρισμός αυτού του είδους των περασμάτων είναι μια λεπτή τέχνη, αντάξια των αυλικών των Βερσαλλιών.

Όπως συνέχισε η junior του NYU, «Βρίσκω όλο και πιο δύσκολο να πάρω τη θέση μου ως σκουρόχρωμη γυναίκα από δύο φυλές ειδικά σε αυτούς τους εξαιρετικά ασταθείς καιρούς. Βρίσκομαι όλο και πιο απογοητευμένη για την εποχή που βρισκόμαστε αυτή τη στιγμή».

Η ειλικρίνεια είναι αξιέπαινη και είναι δύσκολο να μην ταυτιστείς μαζί της, όποιες κι αν είναι οι πεποιθήσεις σου για τον πόλεμο: Όλοι είναι τουλάχιστον λίγο απογοητευμένοι αυτή τη στιγμή. Οι άνθρωποι θέλουν να επιδιορθώσουν ένα φρικτό ρήγμα στην πραγματικότητα, όπου κι αν βρίσκονται και όπως μπορούν, ακόμα κι αν το πραγματικό τους κίνητρο δεν είναι να βελτιώσουν πολλά στον εξωτερικό κόσμο αλλά να κατευνάσουν τη δική τους εσωτερική αναταραχή. Πολύ καλύτερα εάν η συναισθηματική ανακούφιση από τον πόνο κάποιου συγκεντρώσει τον μέγιστο αριθμό πόντων στον μεγάλο πίνακα αποτελεσμάτων της ομάδας συνομηλίκων, των μέσων ενημέρωσης και των θυμάτων.

Αν και το γκρέμισμα και σκίσμο της αφίσας και των φυλλαδίων των απαχθέντων Εβραίων φαίνεται ένας περίεργος τρόπος να κατευνάσει κανείς μια ατομική αίσθηση ανικανότητας, η διαδικασία σκέψης που περιγράφει η Deyhimi στην απολογία της είναι ανατριχιαστικά ευανάγνωστη και κοινή σε ανθρώπους καλής και ασθενούς πρόθεσης και στις δύο πλευρές αυτής της απαίσιας σύγκρουσης. Όλοι θέλουμε να κάνουμε κάτι, έτσι δεν είναι; Αλλά τι; Δύσκολο να πει κανείς, τώρα ότι η «πραγματικότητα» είναι ένα ολοένα και πιο ασαφές χάος στο οποίο οι δικές μας διαρκώς πολλαπλασιαζόμενες «ταυτότητες» μπορεί να φαίνονται ως οι τελευταίοι πυλώνες της βεβαιότητας.

Οι άνθρωποι θέλουν να επιδιορθώσουν ένα φρικτό ρήγμα στην πραγματικότητα, όπου κι αν βρίσκονται και όπως μπορούν, ακόμα κι αν το πραγματικό τους κίνητρο δεν είναι να βελτιώσουν πολλά στον εξωτερικό κόσμο αλλά να κατευνάσουν τη δική τους εσωτερική αναταραχή.

Η τροχιά της Deyhimi ακολουθεί εκείνη μιας γενιάς ανερχόμενων elite, για τις οποίες οι σταθεροί θεσμοί έχουν χρησιμεύσει ως αγωγός προς ένα πολύ πιο έντονο, πιο μαχητικό σύνολο αξιών, οι οποίες αποτελούν εισιτήρια εισδοχής σε ιδρύματα κύρους. Τριάντα ομάδες φοιτητών του Harvard, συμπεριλαμβανομένου, αρχικά, του κεφαλαίου της Διεθνούς Αμνηστίας του πανεπιστημίου, υπέγραψαν μια δήλωση που επικύρωσε τη σφαγή 1.400 Ισραηλινών από τη Hamas — πολλοί από αυτούς πιστεύουν, αναμφίβολα, ότι μια δημόσια επίδειξη πίστης σε μια τρομοκρατική ομάδα δεν θα τους έβλαπτε στην ελίτ αγορά εργασίας.

Σε τελική ανάλυση, κανείς δεν υπέφερε επειδή υποστήριξε διαδηλώσεις από μέλη της BLM στις οποίες δολοφονήθηκαν πολλοί αστυνομικοί ή αγκαλιάζοντας τις βίαιες ταραχές που ακολούθησαν τον θάνατο του George Floyd ή τη νυχτερινή βομβιστική επίθεση σε ένα δικαστήριο του Portland από μέλη του antifa. Πώς θα μπορούσε ένας νεαρός ανερχόμενος σε ένα μέρος όπως το NYU ή το Harvard να πάει στραβά υποστηρίζοντας τον αντιαποικιακό αγώνα των Παλαιστινίων αγωνιστών της ελευθερίας;

Στη συγκεκριμένη κρίση, όμως, οι μαθητές μάντευαν λάθος για τους μεγάλους. Ξαφνικά οι κανόνες άλλαξαν. Η πρόεδρος του φοιτητικού δικηγορικού συλλόγου του NYU είχε μια πρόταση εργασίας στην εταιρεία λευκών παπουτσιών Winston and Strawn. Ακυρώθηκε αφού μίλησε για το δικαίωμα της Hamas να αντιστέκεται στην υποτιθέμενη κατοχή της Γάζας από το Ισραήλ με όποιο μέσο διάλεξε. Περίμενε, σε αυτήν την περίπτωση, λανθασμένα, ότι η κατοχή παρόμοιων πεποιθήσεων θα ήταν συνεπής με την εργασία μιας από τις λιγότερο ριζοσπαστικές δουλειές που μπορεί να φανταστεί κανείς, δηλαδή αυτή του εταιρικού δικηγόρου. Η δικηγορική εταιρία Davis Polk, ένα άλλο μεγαθήριο του νομικού κόσμου, απέσυρε επίσης τις προσφορές εργασίας για φοιτητές νομικής του Ηarvard και του Columbia λόγω της δημόσιας υποστήριξης τους στη Hamas.

Πολλοί ειδικευμένοι και έμπειροι δια βίου χειριστές στα έγκατα της elite φαίνεται να μην έχουν αντιληφθεί καμία αντίφαση μεταξύ της απόλαυσης των πλεονεκτημάτων του τρέχοντος συστήματος κατανομής καθεστώτος, ενώ ενεργούν επίσης με τρόπους που είναι θαρραλέα αποσυνδεδεμένοι από οποιοδήποτε προηγούμενο, ευρέως αποδεκτό σύστημα ηθικής. Ίσως όμως τα πράγματα αλλάζουν.

Οι νέοι καριερίστες σε ακριβά πανεπιστήμια θα πρέπει πιθανώς να το σκεφτούν δύο φορές προτού δεσμευτούν ότι θα υποστηρίξουν τρομοκρατικές ομάδες όπως η Ηamas – ή να τους εναντιωθούν σε αυτό το θέμα. Η σχεδόν καθολική σιωπή των προέδρων των πανεπιστημίων, για να μην αναφέρουμε αξιωματικούς της DEI, σχετικά με τη σφαγή των Εβραίων υποδηλώνει ότι τα παλιά νέα μαθηματικά συνεχίζουν να επικρατούν στην πανεπιστημιούπολη. Ανατριχιάζει κανείς για τις συνέπειες εάν ένας φοιτητής του NYU πιαστεί να σκίζει αφίσες υπέρ του Black Lives Matter ή φυλλάδια που τιμούν τα θύματα της ομοφοβίας ή της αστυνομικής βίας- το ακαδημαϊκό του μέλλον θα είχε ήδη εξατμιστεί. Μπορεί ακόμη και να κατηγορηθούν ότι διέπραξαν ένα περιστατικό μεροληψίας.

Εν τω μεταξύ, δεν είναι σαφές τι είδους πειθαρχία-τιμωρία θα αντιμετωπίσει η Deyhimi για τις ενέργειές της. Ίσως το σχολείο να αντιμετωπίσει το γκρέμισμα του φυλλαδίου ως ένα εξάνθημα συναισθηματικό αντανακλαστικό που προκαλείται στην ένταση της στιγμής, επεκτείνοντας μια αίσθηση απόχρωσης και κατανόησης που δεν εφαρμόζεται συνήθως σε περιστατικά αυτού του είδους το 2023.

Όταν επικοινωνήθηκε μέσω email, ο εκπρόσωπος του NYU, John Beckman, αρνήθηκε να πει εάν το NYU αντιμετώπιζε το σκίσιμο του φυλλαδίου ως περιστατικό μίσους. «Λαμβάνουμε σοβαρά υπόψη το θέμα και το εξετάζουμε», είπε ο Beckman στο Tablet.

Ἄς μιλήσουμε γιά τήν ADL

https://kourdistoportocali.com/news-desk/h-ypokrisia-tis-elite-kai-ton-organismon-tis-apenanti-sto-neo-olokaytoma-me-thyma-ton-evraiko-lao/